|
Ho, kraketantaj kun gaj' kamprande kaj montopiede nun, en ĉi tempo arĝenta, fajroj vi de la printempo!
Aĵoj mortaj kaj senutilaj forbrulas: folioj,kiuj neniam povas verdi plu; ŝeloj malplenaj;
veproj jam sen dorn', pendantaj sur ĉerizujotute en floroj; salikoj, kiuj jam lacas plu ligi…
En la profunda ardaĵ' la ŝtonetoj kurte, kolerepafas; rompita momente, ruĝas la flam' pli sovaĝe,
pala tordaĵo de fum' ĉielblue el vasta kamparointer la brilaj arbaroj, en la aero kvieta
flugas; kaj svarm' post svarm' de noktbirdoj brunaj... En akrabona odoro jen cindro kaj violetoj miksiĝas.
Spir' de violoj el sub la malseka sterkhumo sin levas;ĝerme la kapojn tenerajn boras el ter' la narcisoj.
Verde en flava herbar' sin movas la nova herbeto.Estas la primoletoj oraj okuloj... safranaj.
Aĵoj tristaj for! Ĉiu dom' al fervora laborosiajn knabinojn elsendas, armajn per longaj rastiloj.
Siajn tempiojn per tuk' helruĝa zonante, la gajajpurigantinoj kombilojn hastajn tiradas tra l' hirtaj
haroj, tra l' foliar' nigranta, dornŝeloj, stoplaĵoj.Super rastbruo ekŝvebas nova ilia kanteto.
Kaj mia ... — Iru, foli' maljuna, jam jar' via pasis.Sekvos nova. La branĉoj brilajn burĝonojn elmetas.
Sonas kant'. La amas' bolzume plu kreskas. Tordiĝasel ĝi la fumo bluante. Roze svingiĝas la flamo.
|